Tyle już razy w życiu przeżywaliśmy Środę Popielcową, tyle już razy rozpoczynaliśmy Wielki Post. I za każdym razem powraca z coraz większą wyrazistością pytanie; „I co się w moim życiu zmieniło?”

Być może  nawoływanie Chrystusa: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mt 1,15) pozostaje nadal zadaniem do wykonania? Każdy Wielki Post, to kolejna okazja do wyrwania się z marazmu i nijakości, do krytycznego spojrzenia na swoje życie, do podjęcia na nowo wysiłku zmiany, nawrócenia, do otrząśnięcia się i rozpoczęcia na nowo. Warto co roku podejmować taki wysiłek. Warto, bo może bez tego corocznego posypania głowy popiołem zapomniałbyś w ogóle, że „z prochu powstałeś i w proch się obrócisz” (Rdz 3,17–19).

Środą Popielcową rozpoczęliśmy 40-dniowy okres przygotowania do Świąt Paschalnych. Tradycyjnym obrządkiem tego dnia było  posypanie głów wiernych przez kapłana popiołem, na znak kruchości ludzkiego życia. Wielki Post to czas intensywnego życia duchowego, zerwania z grzechem i nawrócenia do Boga, pokuty, walki z własnymi słabościami i z mocami zła. O tym przypomniał w homilii, podczas wieczornej Eucharystii, ks. Michał.
Po zakończonej mszy św. trwaliśmy na modlitewnej adoracji w intencji pokoju, aż do godziny Jasnogórskiego Apelu.

                                                                                               Barbara Ludorowska